Zapiski starszej pani

Mieć cierpliwość dla głupców. Trudne. Bo przecież to czy owo " jest takie proste! Kazdy głupi to potrafi! Wystarczy pomyśleć. Popatrzyć, zapytać jak nie wiesz! Myśl dziecko trochę! Patrz na to co robisz. Przecież ci tłumaczyłam, dlaczego to nigdy nie słuchasz! Naprawdę czy tylko ja to rozumiem?!" 

Uff. Tak wiele toksycznych zdań, którymi mnie wychowywano. Nagrane w głowie jak na dysk twardy. Bardzo twardy. Tak trudno się ich pozbyć. Nie odtwarzam ich głośno, ale odzywają mi się w głowie. Tak, byłam głupcem. Więc powinnam teraz umieć dobrze wszystko tłumaczyć. Mieć współczucie i wyrozumiałość. Mieć cierpliwość dla głupców. 

Taką, jaką Big ma do nas. Czy tylko ja jedna to rozumiem?! 

Postawa Heroda wobec swojego grzechu - niewłaściwego małżeństwa. Zresztą każdego grzechu. I nie tylko Heroda.

Inni więcej grzeszą, ja mam uzasadnione powody do wyjątku od reguły, 

To nie moja wina że przepisy są nieżyciowe, staromodne, nie przystające do życia, do mojego życia. 

Nikomu nie szkodzę, wszystkie strony tej sytuacji godzą się na nią. 

Zmiana sytuacji teraz spowodowałaby wiele zamieszania w życiu wielu ludzi 

Zajmę się tym później, kiedyś, obecnie to nie jest na to pora, zmiana to nic ważnego, nic pilnego. 

Żyje w takich warunkach, które powodują takie sytuacje. 

Moje i twoje usprawiedliwienie 

A Ewangelia mówi jasno - im dalej, tym gorzej. Im bardziej tkwię w danej sytuacji grzechowej, tym większy obszar mojego i cudzego życia ona zagarnia. Tym trudniej się z niej wywyiklac. Tym większa koszty ponoszę by ją podtrzymywać, dalej kłamać i udawać. Ja i inni ludzie. Ale to ja jestem odpowiedzialny za ich problemy spowodowane moim grzechem które na nich oddziałuje. 

Na mszę z Drogą Krzyżowa przychodzi grupka niepełnosprawnych. P. jak zwykle kręci się, powtarza za księdzem całe frazy i części stałe. Ewangelia jest tylko " według świętego ŁUKASZA" a na Drodze Krzyżowej STACJA SZÓSTA. Ksiądz kapelan spokojnie wynegocjowane właściwy stan rzeczy. Wierni dzielnie udają spokój. 

Przy stacji 12 P. po raz kolejny wyjmuje krzyż że stojaka i odwraca się z nim do nas " widzicie co to jest? To jest Panem Jezus! I On właśnie umarł!" oznajmia z takim zaangażowaniem, że pod nami uginają się kolana. Dla P. to dzieje się teraz i naprawdę. Bo to dla nas wszystkich to dzieje się teraz i naprawdę, tylko tego nie widzimy. 

Chorować samemu. Nie ma mnie kto zawieźć do lekarza, na SOR, nie ma kto zadzwonić na Pogotowie jak coś mi się stanie, nawet nikt nie otworzy drzwi. Kiedy dzwonię sama, chodzę, mówię, Pogotowie nie chce mnie zabierać, na SOR też nie chcą przyjąć, bo nie jest tak źle. Jak będzie źle, to nie mam nikogo, kto walczyłby o mnie na SORZe gdy mnie gdzieś położą w kącie dla osób starszych, zapomnianych, samotnych. 

Chodzenie po lekarzach, jeżdżenie, komunikacją miejską. Kiedy człowiek czuje się tak źle, że woli być blisko łóżka, domu. Ale nie ma - jedna badanie tu, druga wizyta tam, każda osobno, w innym terminie. Za każdym razem osobny stres, tabletki na uspokojenie, przeciwbólowe, dawka na tyle żebym dała radę ale jednocześnie rozumiała co się do mnie mówi i co ja mówię. 

Czyż nie ma szpitala, przychodni, nawet prywatnych, gdzie można by to zrobić za jednym razem, jednym stresem, jednym byciem na czczo, jedną taksówką? 

A w ogóle to ja sama muszę doczytać w internecie, postawić sobie diagnozę hipotezę i szukać właściwego specjalisty. Potem weryfikować jego słowa, bo czasem i ten za pieniądze z góry się lepiej o co chodzi zanim mu cokolwiek powiem. 

Nie ma lekarza koordynatora, który by mną pokierował. Lekarz POZ nie myśli jakie badania powinnam zrobić, tylko jakie wolno mu przepisać. Lekarz prywatny zwykle przepisuje więcej niż potrzeba badań. 

Nie ma testowych opakowań leków, gdzie byłoby 6-8 tabletek, i jeśli okaże się, za działają, dopiero można by wykupić więcej. Dostajesz od razu opakowanie 20-30 sztuk i po 2 razach jest do wyrzucenia, bo szkodzi. Dla nikogo nieekonomiczne, ale nikt nic z tym nie zrobił. 

A przy tym musisz kupić sobie i przygotować jakieś jedzenie, bo katering jest za drogi dla ludzi starszych i chorych. Musisz ogarnąć jakoś mieszkanie, bo potem będzie tak zaniedbane że nie dasz rady. 

Musisz być dzielny, spokojny, opanowany, obeznany w sytuacji. Nie ma że jesteś chory, słaby coś boli, boisz się. Nie ma tak dobrze. 

Opiekuńczość często myli się nam z kontrolą. Bo chcemy dla danej osoby jak najlepiej, ale to my wiemy najlepiej do jest dla niej najlepsze. Ile w danej sytuacji jest nas a ile potrzeb osoby którą wspieramy? 

Często jest tak, że osoba wspierana godzi się na taki układ, licząc, że jej potrzeby będą zaspokojone. Nieraz podpinamy się pod energicznego człowieka - lokomotywę, licząc że pociągnie nas przez życie, torując nam drogę. Obysmy tylko oboje podążali w tym samym kierunku! Często jedna taki układ się rozchodzi. Lokomotywa ciągnie nas za szybko, zarzucając, że to hamujemy dążenie do celu. Tymczasem obie te rzeczy są prawdą. I dlatego to jest takie trudne. 

Nawet wtedy, kiedy już naprawdę staramy się, aby wspierana przez nas osoba stawała się lepszą wersją swojego ja, nie nasza jego wizją. W pewnym momencie jednak staniemy przed faktem, że nie da się tego celu osiągnąć. Mimo wszelkich wysiłków i chęci osoba wspierana nie osiąga tak wiele jakby mogła. 

Co teraz? Jeżeli naprawdę zależy nam na tej relacji i osobie, powinniśmy zmienić taktykę. Spróbujmy zaakceptować tą osoba taką jaka jest niedoskonała. W głębi serca każdy o tym marzy - by być pokochanym taki jeśli jest. Wtedy po raz pierwszy w życiu poczuje, że jest wystarczający. Odpowiedni. Kompletny. Że jest dziełem, nie pomyłką Boga. Poczuje grunt pod nogami zamiast ciągłego wspinania się na palce. Stojąc pewnie na nogach będzie mógł się odbić. Rozwinąć tak, jak został zaplanowany przez Boga. 

A relacja oparta na takiej akceptacji może stać się silniejsza, piękniejsza i głębsza niż wszystkie relacje "pomagania i wspierania ".