Zapiski starszej pani

Obłudnicy krytykują innych, nie siebie. Czy jestem gotów na zmianę mojego zachowania, by nie gorszyć drugiego? Nawet, gdy jesteś w porządku, a zwłaszcza wtedy. Bo skoro przed Bogiem jestem w porządku, co mi szkodzi uszanować słabość innych? Nie chwalić się swoją pobożnoscia, prawością, właściwymi poglądami. Szanować słabość, lęk, opór słabszego bliźniego. Nie, nie pozwalam mu obrażać Boga ani religii, szanując innych sam wymagam dla siebie szacunku. Ale nie narzucam nikomu moich poglądów. Wtedy, paradoksalnie, najlepiej go do nich zachęcę, zaciekawie, nie zagrażając w niczym jego przekonaniom. 

Czy nasze codzienne, ziemskie sprawy są ważne dla Boga? Tak, jeśli są znakiem Jego obecności i miłości. Jeśli zapraszamy przyjaciół by cieszyć się razem, nie po to by się pokazać . Jeśli pomagamy komuś tak, by to jemu było dobrze, a nie nam wygodnie. Jeśli opowiadamy o Bogu dlatego że to my żyjemy z Nim w bliskości, nie dlatego, by innych nawrócic. 

Inaczej - nasze codzienne, ziemskie sprawy powinny być znakami Bożej miłości i bliskości. Nie powinno być w naszym życiu czysto ludzkich spraw bez Boga. 

Znaleźliśmy Boga w Nazarecie. W największej prostocie, nudzie i monotonii dnia codziennego. W zwykłych życiowych czynnościach. Oczywiście, nie byle jakich, lecz wykonywanych z sercem, z radością, z chęcią zachowania porządku i stworzenia dobrej atmosfery . Moze to jednak ja powinnam była powiedzieć - przepraszam, nie mogę zaczekac- do pani w sklepiku? Ktoś powinien tworzyć ten codzienny Nazaret, atmosferę, środowisko, klimat codziennych czynności, w których znajduje się Boga. W których znajdujemy Go w sobie nawzajem, w naszych relacjach. 

Co może być dobrego z Nazaretu? Bóg? Czy my? 

Krążę po osiedlowym sklepiku. Jest tu w kółko to samo i jeśli nie ma się sił / samochodu by pojechać gdzieś dalej, je się to właśnie ciągle. No niestety, muszę kupić jedna z dwóch stałe dostępnych zup mrożonych. Akurat pani wykłada inny towar, używając zamrażarki jako podstawy pod pudełka.

- muszę otworzyć - uprzedzam. 

- musi pani zaczekać - słyszę.

No nie, wydaje mi się, że sklepy są jednak dla klienta! Pani coś się poplątało. Otwieram. Uprzedzalam. Gdyby powiedziała "przepraszam", albo " czy może pani zaczekać?" - byłoby inaczej. Chcąc coś od kogoś trzeba też coś zrobić dla niego. 

Naprawiać relacje czy zrywać? Każde rozwiązanie ma tyle samo , czyli nieskończona liczbę zalet jak i wad. Z całą pewnością nie należy takich decyzji podejmować samemu. Przecież jest się częścią tej relacji! Więc decyzja nie może być obiektywna. Trzeba zasięgnąć opinii innych. Przeprowadzic rozeznanie - psychologiczne, duchowe, społeczne, rodzinne. Trzeba poszukać i innych mozliwosci wypróbować je. A potem odłożyć decyzję w czasie. Zbadać, jakie będę jej konsekwencje. Właśnie tak.