Zapiski starszej pani

Czy w moim życiu, mojej krzątaninie jest skarb? Codziennie robimy to samo. Kupujemy jedzenie, szykujemy jedzenie, karmimy rodzinę, zmywamy po jedzeniu i jest wieczór. Jednak podczas tych dni ziarno rośnie w czasie. Dzieci rosną,dojrzewają, zdobywają wykształcenie, pracują, zakładają rodziny. Nasza praca coś buduje, tworzy, zapobiega rozpadowi,złu. Co powiedzą o naszej krzątaninie gdy już ustanie? Ona ciągle się złościła? Ona zawsze się uśmiechała? Na naszym poletku zostanie skarb czy chwast? 

Pusta uliczka. Tuż za mną drepcze młody chłopak , na cały głos opowiadając do telefonu coraz bardziej pikantna anegdotę. 

- nie interesuje mnie to, nie chce tego słuchać - mówię zrównując się z nim. 

- ale ja nie do pani mówię!

- ale na całą ulicę. To przestrzeń publiczna. Szanujmy się nawzajem. - odpowiadam spokojnie. 

Mija mnie w milczeniu. Potem słyszę jak półgłosem mówi do swego kumpla 

- jakaś pani, nie wiem o co jej chodziło. 

I to przeraziło mnie najbardziej. Niezrozumienie pojęcia przestrzeni publicznej, tego że inni ludzie są obok i mają prawo do swoich myśli , nie chcą by wciagani w cudze emocje. Niezrozumienie szacunku dla innych. Sztuczna inteligencja rośnie nam sama. 

Postanowiłam kupić sobie dłuższą kurtkę. Marznę w kurteczce do pępka. 

A to wcale nie takie proste. Okryć, kurtek w ogóle mało. Dwie długości - do pępka i do kostek. Nic pośrodku. A owszem, modele bez rękawów. Bez guzików i dekoltem do pępka. Kolor czarny. Kaptur zakrywający oczy do brody. 

Jedyna możliwa była tak źle uszyta, że duch mojej matki wskoczył mi na plecy z krzykiem protestu. Hm. 

Obfitość darów, dóbr, które otrzymujemy od Boga. Czy potrafimy się nimi cieszyć? Dostrzegać je? Ręce, nogi, oczy, rozum, światło, powietrze, woda. To dla nas za mało, chcemy więcej i niszczymy to co mamy. Wykorzystujemy surowce i energię by wytwarzać coraz to nowe rzeczy, które potem wyrzucamy bo chcemy nowsze. Marnując zawarte w tych rzeczach energię, powietrze, wodę, pracę ludzką....

Jezus nakazuje zebrać resztki, nie wyrzucać ich. Wszystkie dary Boże są pożyteczne. Wszystko otrzymujemy od Niego. My je tylko przetwarzamy. I marnujemy....

Bóg chce nas nakarmić. Nakarmić obficie. Jego dary są po to by nimi się dzielić. Przy sprawiedliwym podziale starczy ich dla wszystkich. Grzechem jest zawłaszczać dla siebie więcej niż się potrzebuje. Potrzebuje, nie chce. To ważna  różnica.

Przepraszam że jestem za wcześnie, ale złapałam wcześniejszy autobus by był spóźniony! - mówi gość. 

- rozumiem, to logiczne - przytakuje gospodarz. 

Oglądam rzeczy do oddania wystawione na" uwaga śmieciarka jedzie. " 

- zobaczcie dziewczynki, jakie zupełnie nowe stare urządzenia elektroniczne ! - mówię 

- no co ty opowiadasz ciociu ? Stare czy nowe? 

- co to znaczy stare? 

- no używane,zniszczone, dawno wyprodukowane - niecierpliwią się. Em lubi jednak zagadki logiczne i odgaduje wreszcie, że coś może być dawno wyprodukowane ale nie zniszczone, tylko nieużywane, więc " jak nowe". No masz rację, może tak być. 

Plan, żeby się wyspać, nie zrealizowany. W nocy przyjechało Pogotowie do sąsiedniej klatki i stanęło na pulsujących światłach! Kto na to pozwala! Równie dobrze mogliby przyjechać na kogucie! Gdzie tu logika? Nie używają sygnału żeby nie budzić ludzi, a światła budzą tak samo. Cały blok gotów na kilka zawałów i ataków paniki. I po co im te światła w osiedlowej uliczce? Kto na nich tu najedzie? 

Pod śmietnikiem wypatrzyłam stary obraz. Marny i zniszczony,ale z drugiej strony etykieta świadczącą o tym że pochodzi z czasów Breslau. Na szczęście nie dałabym rady go zabrać, tylko rozesłałam wiadomości do wszystkich grup poszukiwaczy smietnikowych skarbów. Przez pół godziny nakręciliśmy się jaki to skarb i kto go zgarnie. Potem ktoś się doczytał, że Bruno Wenzel to wizytówka zakładu ramiarskiego, który oprawiał w Breslau obrazy. Sam obraz może być śmieciem i chyba tak ustalili jego pierwotni właściciele, skoro go eksmitowali. 

Bardzo mało szpaków w tym roku . O tej porze do odlotu zbierały się ich chmary. Teraz garstka. Bo wymarzły wszystkie zawiązki owoców i biedaki nie miały się czym żywic. Widziałam jak próbowały ratować się rdestem a to mało pożywny pokarm.