Zapiski starszej pani

Znaleźliśmy Boga w Nazarecie. W największej prostocie, nudzie i monotonii dnia codziennego. W zwykłych życiowych czynnościach. Oczywiście, nie byle jakich, lecz wykonywanych z sercem, z radością, z chęcią zachowania porządku i stworzenia dobrej atmosfery . Moze to jednak ja powinnam była powiedzieć - przepraszam, nie mogę zaczekac- do pani w sklepiku? Ktoś powinien tworzyć ten codzienny Nazaret, atmosferę, środowisko, klimat codziennych czynności, w których znajduje się Boga. W których znajdujemy Go w sobie nawzajem, w naszych relacjach. 

Co może być dobrego z Nazaretu? Bóg? Czy my? 

Krążę po osiedlowym sklepiku. Jest tu w kółko to samo i jeśli nie ma się sił / samochodu by pojechać gdzieś dalej, je się to właśnie ciągle. No niestety, muszę kupić jedna z dwóch stałe dostępnych zup mrożonych. Akurat pani wykłada inny towar, używając zamrażarki jako podstawy pod pudełka.

- muszę otworzyć - uprzedzam. 

- musi pani zaczekać - słyszę.

No nie, wydaje mi się, że sklepy są jednak dla klienta! Pani coś się poplątało. Otwieram. Uprzedzalam. Gdyby powiedziała "przepraszam", albo " czy może pani zaczekać?" - byłoby inaczej. Chcąc coś od kogoś trzeba też coś zrobić dla niego. 

Naprawiać relacje czy zrywać? Każde rozwiązanie ma tyle samo , czyli nieskończona liczbę zalet jak i wad. Z całą pewnością nie należy takich decyzji podejmować samemu. Przecież jest się częścią tej relacji! Więc decyzja nie może być obiektywna. Trzeba zasięgnąć opinii innych. Przeprowadzic rozeznanie - psychologiczne, duchowe, społeczne, rodzinne. Trzeba poszukać i innych mozliwosci wypróbować je. A potem odłożyć decyzję w czasie. Zbadać, jakie będę jej konsekwencje. Właśnie tak. 

Nie ty masz oceniać, co jest grzechem twojego brata. Nie ty go osądzać. Nie znasz wszystkich jego problemów, uwarunkowań, zranień, zaniedbań środowiska. Jesteś z nim w relacji, więc twoja ocena nie jest obiektywna, oczekujesz czegoś od swego brata bardziej niż starasz się go zrozumieć. Poproś o rozeznanie kogoś z zewnątrz, bardziej obiektywnego. Niech wam pomoże znaleźć porozumienie. Odwołaj się do prawa, zasad, obyczajów kulturalnych relacji. A jeśli to niemożliwe - unikajcie się nawzajem żeby co gorszego się wam nie przydarzyło.

Nie musisz mieć z wszystkimi naraz dobrych relacji, nie na tym polega chrześcijaństwo. Czasem trzeba zostawić ludziom przestrzeń do bycia sobą , żeby zrozumieli, jak powinni traktować innych. 

WTZ nie pracują przez 3 tygodnie około świąteczne. Jest tam cały zespół ludzi, i mogliby się wymieniać skoro jest mniej uczestników. U nas, w domowej pracowni jest 1,5 osoby, terapeuta i wolontariusz, i musimy być gotowe w każdy dzień na zwiększoną ilość uczestników, zmęczonych i rozdraznionych siedzeniem w domu w swoim towarzystwie i wszelkimi świątecznymi zmianami codziennej rutyny. Uważam to za nie koleżeńskie . Dla nas święta są fajne, dle niepełnosprawnych mniej. 

Porządkujemy pracownie po światecznych kiermaszach, ozdobach, pakowaniu prezentów, dekorowaniu sali itp. Dostaliśmy nowe pudła , ale gdy zrobi się porządek, nic nie można znaleźć. Gdzie podzial się uszczerbiony wazonik z nożyczkami, który obijała się po parapecie? Odpowiedz - wazonik kierunek śmietnik,nożyczki w nowej szufladzie. A gdzie jest przedłużacz od pistoletu z klejem ? Odpowiedzi brak. 

Za to udało mi się pokonać ducha który mieszka w szafie z tkaninami. Od czasu do czasu otwierał on szafę i obrzucał wszystkich jej zawartością. Na razie śpi cicho, dopóki ktoś nie będzie potrzebował czegoś, co jest na samym jej dnie.