Zapiski starszej pani

Nie ty masz oceniać, co jest grzechem twojego brata. Nie ty go osądzać. Nie znasz wszystkich jego problemów, uwarunkowań, zranień, zaniedbań środowiska. Jesteś z nim w relacji, więc twoja ocena nie jest obiektywna, oczekujesz czegoś od swego brata bardziej niż starasz się go zrozumieć. Poproś o rozeznanie kogoś z zewnątrz, bardziej obiektywnego. Niech wam pomoże znaleźć porozumienie. Odwołaj się do prawa, zasad, obyczajów kulturalnych relacji. A jeśli to niemożliwe - unikajcie się nawzajem żeby co gorszego się wam nie przydarzyło.

Nie musisz mieć z wszystkimi naraz dobrych relacji, nie na tym polega chrześcijaństwo. Czasem trzeba zostawić ludziom przestrzeń do bycia sobą , żeby zrozumieli, jak powinni traktować innych. 

WTZ nie pracują przez 3 tygodnie około świąteczne. Jest tam cały zespół ludzi, i mogliby się wymieniać skoro jest mniej uczestników. U nas, w domowej pracowni jest 1,5 osoby, terapeuta i wolontariusz, i musimy być gotowe w każdy dzień na zwiększoną ilość uczestników, zmęczonych i rozdraznionych siedzeniem w domu w swoim towarzystwie i wszelkimi świątecznymi zmianami codziennej rutyny. Uważam to za nie koleżeńskie . Dla nas święta są fajne, dle niepełnosprawnych mniej. 

Porządkujemy pracownie po światecznych kiermaszach, ozdobach, pakowaniu prezentów, dekorowaniu sali itp. Dostaliśmy nowe pudła , ale gdy zrobi się porządek, nic nie można znaleźć. Gdzie podzial się uszczerbiony wazonik z nożyczkami, który obijała się po parapecie? Odpowiedz - wazonik kierunek śmietnik,nożyczki w nowej szufladzie. A gdzie jest przedłużacz od pistoletu z klejem ? Odpowiedzi brak. 

Za to udało mi się pokonać ducha który mieszka w szafie z tkaninami. Od czasu do czasu otwierał on szafę i obrzucał wszystkich jej zawartością. Na razie śpi cicho, dopóki ktoś nie będzie potrzebował czegoś, co jest na samym jej dnie. 

Wielu starszych ludzi narzeka na samotność. Krążą po swojej uliczce, swoim podwórku, swojej kanapie przed swoim telewizorem płacząc lub irytując się na swój los. 

Jakoś nie słyszeli o wolontariacie albo o klubie seniora, ale od razu wiedzą że" to nie dla nich. "

No owszem, to nie rodzina, która kiedyś można było nagiąć do swoich przyzwyczajeń. Tutaj trzeba samemu trochę zrezygnować ze swego komfortu, trochę otworzyć się na innych i zadbać o ich dobro. Ale właśnie po czymś takim z radością, nie że smutkiem wraca się do siebie. 

Cóż to za problem gdyż zaproszonym na Święta? Nic nie musisz robić, szykować mieszkania, tylko przychodzisz do kogoś. 

Cóż to jest za problem dla osoby nadwrażliwej? 

Musisz tylko dostosować się do nastroju gospodarzy, być zadowolona i wdzięczna. Musisz zawiesić swoje przyzwyczajenia, cykl aktywności, dietę. Być do końca imprezy mimo że chcesz już wyjść. Wracać wieczorem samemu przez miasto świąteczne komunikacja lub czekać aż ktoś cię odwiezie. 

I tak cztery razy, powtarzając sobie, że przecież nie chciałaś być sama na Święta. Samemu jest dobrze być, gdy wracasz od ludzi. 

Ludzie potrzebują niedużo. Chwilę uwagi. Pełnej uwagi. Aby ktoś na nich popatrzył. Posłuchał. Tylko ich, w tej chwili. Często naprawdę o wiele lepiej jest popatrzeć na kogoś z uwagą i przeprosić go albo poprosić, żeby poczekał, niż w biegu oganiać się od niego. Więcej czasu zajmuje tłumaczenie że nie, dlaczego nie, nie teraz i kiedy. Czasem sprawa jest tak prosta, że można załatwić ja od ręki i obie strony będą zadowolone. Zamiast potem trzy razy do tego samego wracać.